Een poosje geleden, vorige week dinsdag om precies te zijn, werd ik 's ochtends wakker en ik besloot toen om de aflevering van modellenprogramma The Face terug te kijken, aangezien ik die de avond daarvoor had gemist. Éen bepaalde scene uit die aflevering is me die dag bijgebleven: mijn gedachten gingen van de ene naar de andere kant en toen ik wilde slapen besloot ik maar om dit artikel te gaan schrijven: ik móest mijn hersenspinsels kwijt. Gedachten over gewicht, perfectie, je figuur en niet onbelangrijk: een verdrongen zelfbeeld.
Laat ik maar even beginnen met het schetsen van de scène die me aan het denken heeft gezet: na aankomst in New York besloten de meiden uit het modellenprogramma een ontbijt te bestellen. Een heel, héél uitgebreid ontbijt. Na afloop kwam hun booker de kamer binnen en na het zien van de ontbijttafel stuurde hij de dames linea recta naar de sportschool, en kregen ze een koolhydraat-vrij dieet opgelegd...
Maar: dat is niet het enige wat me bij is gebleven. De volgende scène, nog voordat ze in de sportschool begonnen te fitnessen, deden ze een weegsessie. Het viel me op dat de modellen er wel mooi en strak uitzagen, maar toen hun gewicht bekend werd gemaakt keek ik toch even raar op: het was meer dan ik gewend was van 'normale' modellen, en toch hebben ze net zo'n mooi figuur! Tegenstrijdige gedachten, die even een plekje moeten krijgen.
Wat me ook bij is gebleven, is iets wat de 15-jarige Chelsey in dit programma zei: ze zei dat ze niet de dunste was, maar dat ook niet wilde worden, omdat ze dat lelijk vond. "Huh?" Mijn wereld stond even op zijn kop: je hoeft niet dun te zijn om een prachtig figuur te hebben. Je hoeft geen enorm strenge diëten te volgen en de hele dag in de sportschool te lopen: als je maar tevreden bent over jezelf!
Dat bracht mij op de volgende gedachtegang (ik ben nou eenmaal een denker..): verdwijnt nu eindelijk het 'size zero'-ideaalbeeld, ook in de modellenwereld? Misschien is het besef van één individu genoeg om een kettingreactie te starten waarmee de obsessie met een onwerkelijk figuur de wereld uit vliegt! Misschien hoeven modellen dan geen 'maatje 0' meer te hebben, maar kunnen ook 'normale' mensen de catwalk op, zolang ze maar zelfvertrouwen hebben en dat ook uitstralen!
Maar zelfvertrouwen... Dat blijft denk ik voorlopig nog wel een probleem bij veel vrouwen. Als de lente weer begint hoor je óveral om je heen dat iedereen weer gaat lijnen, een strak figuur wil krijgen. In de meeste gevallen heeft de persoon dan niet genoeg doorzettingsvermogen om haar doel te bereiken, of stelt onwerkelijke doelen: er volgt dan een teleurstelling en nog meer onzekerheid over je figuur. Wat ik om me heen zie is dat iedereen bij een 'ideaalbeeld' aan een strak figuur denkt: platte buik, dunne arme en benen, een kont die niet te groot is... Hangen zij niet in het 'oude' ideaalbeeld van size zero?
Maatje 0, het figuur van een barbiepop. Waarom is dat nou zo'n streven van veel vrouwen? Waarom worden mensen ongelukkig als ze geen torenhoge benen hebben, als ze geen taille hebben die je met je handen kunt omringen en een voorgevel waar je niet goed van wordt? Waarom wil iedereen de hele zomer doorbrengen met een donkerbruine huid, terwijl een zacht tintje ook al goed genoeg is (en natuurlijk veel gezonder is voor je huid)? Waarom kunnen maar weinig mensen tevreden zijn met hun eigen bouw?
Ik denk dat de modeindustrie ons beeld van een 'gezond' figuur enorm heeft vertekend. Als je kijkt naar schilderingen uit de middeleeuwen of de renaissance zie je altijd vollere, blanke vrouwen uitgebeeld: dat was op dat moment een ideaalbeeld. De confectiematen die de modellen moeten passen zijn tegenwoordig enorm klein, de modellen kunnen nauwelijks wat eten om de harde wereld aan te kunnen en ze moeten áltijd opletten wat ze eten. Heb je dat over voor zo'n dun lijf? Ik zou er toch even over moeten denken. Natuurlijk zijn er genoeg meiden die gezegend zijn met een snelle spijsvertering en een 'geweldig' figuur hebben terwijl ze alles kunnen eten, maar als we weer terug gaan naar de modeindustrie zie je dat de beste modellen het 't zwaarst hebben. Maar ook die wereld is veranderd nadat er een aantal modellen zijn gestorven aan ondervoeding. Is dat nou perfectie? Is dat het 'streven' van de moderne vrouw?
Tegenwoordig wordt er op de catwalk ook gekeken naar je figuur. Ja, je moet nog steeds dun zijn, voor sommigen zelfs onmogelijk dun: maar als je té dun bent, zal je worden afgewezen. Het vollere figuur komt langzaam een beetje terug, maar nog steeds kan dat in de 'gewone' samenleving niet gewaardeerd worden. Maar is een vol figuur niet ook gewoon prachtig? Waarom kunnen we mooie rondingen en een laagje vet niet gewoon waarderen? Als ik naar de bovenstaande foto's kijk kan ik met geen mogelijkheid zeggen dat ik de modellen niet ongelofelijk vrouwelijk vind: ik zie dit vele malen liever dan graatmagere 'stokjes'!
Maar waarom kan ik zoiets niet waarderen bij mezelf? Ik heb geen maatje '0', maar zeker ook geen maatje 'plus-size': ik hang er een beetje tussenin. Vaak zie ik foto's van modellen, of zoals laatst dus een modellenprogramma, en hoor ik mezelf denken: "als ik 5kg afval, zie ik er ook uit zoals zij!". Ik kan het niet stoppen, dat gebeurt gewoon. Maar als ik er nu over nadenk, besef ik me pas hoezeer ook míjn zelfbeeld verdrongen is! Als ik naar de bovenstaande foto's kijk, vind ik de dames werkelijk práchtig, maar mijzelf? No Way! Een jaar of 3 geleden had ik totaal géén vertrouwen in mezelf, vond ik álles aan mezelf 'niet goed genoeg': een half jaartje later kreeg ik een vriend en mijn zelfvertrouwen heeft een enorme boost gekregen: ik keek naar een andere 'ik': niet meer naar de 'lelijke' ik, maar ik begon tegen mezelf te zeggen dat ik er best mag wezen! Soms heb je een ander nodig om meer in jezelf te kunnen zien.
Het is een grote stap voor mij, en nog steeds ben ik niet helemaal tevreden: ik denk dat mijn buik altijd wel een issue blijft. Ik heb geen dikke buik: zeker niet, maar als ik een kilo of twee à 3 lichter ben, is mijn buik prachtig strak. Alleen: heb ik dat ervoor over? Ik hou enorm van eten, en ik vraag me af of ik dat aan de kant zou kunnen schuiven voor die platte buik. Is het mogelijk? Zeker, maar ik kan zoiets niet volhouden. Ik denk daarom dat ik kies voor iets waar ik 't gelukkigst mee zal worden: ik eet liever lekker, dan dat ik de rest van mijn leven op moet letten dat ik niet teveel eet. Wat meer werken aan mijn buikspieren, dat kan zeker, en die 2 kg, die moeten er wel af kunnen, dat is niet zoveel moeite.
Ondanks dat slaan toch veel mensen door, stellen onmogelijke doelen vast en worden ongelukkig als het doel niet wordt behaald. Wat belangrijk is, en wat iedereen moet beseffen: íedereen is mooi! Je mag er best wezen. Kijk eens in de spiegel en zeg dat eens tegen jezelf. Als je dat niet kunt: dan probeer je het op een andere manier. Maak jezelf eens mooi op, kleed jezelf eens leuk aan en zeg dán tegen jezelf dat je er leuk uitziet! Beetje bij beetje groeit je zelfvertrouwen, en als dat er eenmaal is, kan iedereen stralen! Natuurlijk vind ik een aantal modellen écht prachtig: kijk bijvoorbeeld naar Doutzen Kroes: niet té dun, maar mooi in shape én ze heeft realistische vormen. En niet onbelangrijk: Doutzen straalt óveral waar je haar ziet! A smile is the best thing a girl can wear!
Om het artikel een mooie afsluiter te geven wil ik jullie het volgende vragen: plaats in de comments eens drie redenen waarom jíj er mag wezen! Dat mag zowel wat betreft uiterlijk als innerlijk zijn! Laat jullie vooral horen, spread the positive vibe!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten